جدیدترین درمان پیرچشمی :
مونوویژن سنتی در مقابل مونوویژن ارتقا یافته!
مونوویژن:
شامل اصلاح یک چشم برای دید دور و چشم دیگر برای دید نزدیک است. این می‌تواند منجر به طیف وسیع‌تری از دید واضح شود، اما برخی از بیماران عوارض جانبی بینایی مانند هاله، تابش خیره‌کننده یا کاهش درک عمق را تجربه می‌کنند.
مونوویژن پیشرفته:
بر اساس مفهوم مونوویژن ساخته شده است اما از IOL های مونوفوکال پیشرفته استفاده می‌کند که برای ارائه عمق فوکوس بیشتر نسبت به IOL های مونوفوکال استاندارد طراحی شده‌اند. این می‌تواند به طور بالقوه دید میانی را بهبود بخشد و عوارض جانبی بینایی مرتبط با مونوویژن سنتی را کاهش دهد.
IOL های مونوفوکال پیشرفته:
این IOL ها دارای یک سطح قدامی اصلاح شده با یک منطقه مرکزی کوچک هستند که برای گسترش عمق فوکوس طراحی شده است و در عین حفظ دید خوب دور، دید میانی را بهبود می‌بخشد.
آنها برای ارائه انتقال نرم‌تر بین دید دور و نزدیک در مقایسه با IOL های مونوفوکال استاندارد طراحی شده‌اند که به طور بالقوه اختلالات بینایی را کاهش داده و رضایت بیمار را افزایش می‌دهند.
نمونه‌هایی از IOL های مونوفوکال پیشرفته شامل IOL Tecnis Eyhance و IOL RayOne EMV هستند. مزایای مونوویژن پیشرفته:
بینایی متوسط بهبود یافته:
لنزهای داخل چشمی تک کانونی پیشرفته می‌توانند بینایی متوسط بهتری نسبت به IOLهای تک کانونی استاندارد ارائه دهند که برای کارهایی مانند استفاده از کامپیوتر یا نگاه کردن به داشبورد مفید است.
کاهش اختلالات بینایی:
طراحی پیشرفته این IOLها می‌تواند هاله‌ها، تابش خیره‌کننده و سایر اختلالات بینایی مرتبط با IOLهای چند کانونی سنتی را به حداقل برساند.
افزایش استقلال از عینک:
با ترکیب عمق فوکوس گسترده‌تر IOLهای تک کانونی پیشرفته با رویکرد مونوویژن، بیماران ممکن است برای طیف وسیع‌تری از کارها به استقلال بیشتری از عینک دست یابند.
رضایت بالای بیمار:
مطالعات نشان داده است که بیمارانی که تحت مونوویژن پیشرفته با IOLهای تک کانونی پیشرفته قرار می‌گیرند، اغلب سطح بالایی از رضایت را گزارش می‌کنند.
ملاحظات مهم:
برای همه مناسب نیست:
مانند هر روش اصلاح بینایی، مونوویژن پیشرفته ممکن است برای همه بیماران مناسب نباشد.
رویکرد فردی:
استراتژی خاص IOL و مونوویژن باید متناسب با نیازها و ترجیحات بیمار تنظیم شود.
احتمال عوارض جانبی بینایی: اگرچه هدف از بهبود دید تک چشمی به حداقل رساندن اختلالات بینایی است، اما برخی از بیماران ممکن است همچنان دچار هاله‌های خفیف، خیرگی یا مشکلات درک عمق شوند.