CXL برای کاربردهای متعددی مانند تثبیت بافت و سفت شدن دریچه قلب مورد استفاده قرار می گیرد (۵،۶). اکسیداسیون حساس به نور در سیستم های بیولوژیکی اولین بار در سال ۱۹۶۸ توسط Foote و همکاران معرفی شد (۷). سپس Fujimori و همکاران اکسیداسیون عکس کلاژن و پیوند متقاطع آن توسط ازن یا نور ماوراء بنفش (UV) را توضیح دادند (۸). در قرنیه، پیوند عرضی در سال ۱۹۹۸ توسط اسپورل و همکاران در آلمان در چشم های خوک معرفی شد (۹). نتایج آنها نشان داد اثر ریبوفلاوین و اشعه ماوراء بنفش (۳۶۵ نانومتر)، گلوتار آلدهید (%۰٫۱، ، ۱۰ دقیقه) و محلول کارنوفسکی (%۰٫۱، ، ۱۰ دقیقه) بر افزایش سفتی قرنیه (۳). بعداً، این سه عامل به صورت زنده در چشم خرگوش و ریبوفلاوین مورد مطالعه قرار گرفتند. UVA برای مطالعات روی انسان پیشنهاد شد.

Wollensak و همکاران مطالعه آزمایشی روی انسانها با استفاده از ریبوفلاوین UVA در سال ۲۰۰۳ انجام دادند (۱۱). در ایالات متحده، FDA بر اساس نتایج سه آزمایش بالینی ۱۲ ماهه برای درمان پیشرفت KCN و اکتازی پس از لیزیک، CXL را در سال ۲۰۱۶ تأیید کرد. با این حال، یک مرور کاکرین توسط Sykakis و همکاران در سال ۲۰۱۵ ناکافی بودن داده های جمع آوری شده توسط مقالات منتشر شده برای روشن شدن استفاده مفید از CXL در KCN را گزارش کرد.

پاسخ همه  سوالات   تماس با ۰۹۳۹۲۰۰۲۴۵۲

و مراجعه به اینستاگرام دکتر مهرداد محمدپور

لینک اینستاگرام:

https://www.instagram.com/eyelasik_catarac_clinic

لینک تلگرام مطب چشم پزشکی:

https://telegram.me/drmehrdadmohamadpour

لینک آپارات: